Το Χρυσό Παλάτι

Ομολογώ ότι στο The Mall έχω πάει αρκετές φορές. Έχω ψωνίσει ρούχα, βιβλία, cd’s, διάφορα gadgets, έχω φάει, έχω πιεί καφεδάκι και έχω παρακολουθήσει πολλές ταινίες. Τα Χριστούγεννα πήγα με τον μικρό μου γιόκα, ο οποίος ξετρελάθηκε με τα σπίτια των ξωτικών και έβγαλε φωτογραφία με τον Αϊ Βασίλη. Γνωρίζω ότι πολλοί το θεωρούν αυθαίρετο και έκτρωμα, εγώ πάντως μια χαρά περνάω εκεί μέσα. Θυμήθηκα μάλιστα στην τελευταία μου επίσκεψη και την γνωστή επική ταινία του Τζόρτζ Ρομέρο Dawn of the Dead η οποία διαδραματίζεται εντός ενός εμπορικού κέντρου και αν δεν την έχετε δει, σας την συνιστώ ανεπιφύλακτα. Τα παλιά τα χρόνια (δεν λέω πόσο παλιά γιατί τελευταία έχω ένα μικρό προβληματάκι με την ηλικία μου, μη σας ανησυχεί όμως, μάλλον θα το αντιμετωπίσω), αφού βέβαια στην Ελλάδα δεν την είχε δει ανθρώπου μάτι, την είχα δει σε βίντεο στο σπίτι της φίλης του Χρήστου στην Βαλτιμόρη (γεια σου Χρήστο), ο οποίος έμαθα ότι με διαβάζει και ενίοτε αφήνει και κανένα ανώνυμο σχόλιο.
Στο αδερφάκι του, το Χρυσόν Παλάτιον, μέχρι πρότινος δεν είχε τύχει να κατευθυνθώ. Καθόσον όμως ως γνωστός κοσμικός και bon viveur πληροφορήθηκα ότι έχει ανοίξει εντός του το στυλάτο (?) ταχυφαγείο Wagamama, άρτι αφιχθέν εκ Λονδίνου, Τόκυου και Νέας Υόρκης αποφασίσαμε μετά της συμβίας να το επισκεφθούμε μετά την δουλειά ώστε να φάμε εκεί και κατόπιν να επιδοθούμε σε εξαντλητικό shopping διότι εμάς ως γνωστόν η κρίση (?) δεν μας επηρεάζει. Η πρώτη μου διαπίστωση ήταν ότι καταλαμβάνει τον χώρο που παλαιόθεν (άντε πάλι με την ηλικία) στάθμευαν τα αυτοκίνητα των φιλάθλων στο ΟΑΚΑ και εμείς ως παιδιά παίζαμε ποδόσφαιρο. Σταθμεύσαμε το κάρο εντός του αχανούς γκαραζίου και μόλις άνοιξε ο ανελκυστήρ (ελεβάτορας στα Σικαγέζικα) αντικρίσαμε το συβαριτικό θέαμα που βλέπετε στην φωτογραφία. Αν θυμάμαι καλά, μάλλον ο Ηρόδοτος (κι αν κάνω λάθος διορθώστε με) είχε γράψει περί της χλιδής και του καρακιτσαριού των βαρβαρικών πόλεων και πόσο πιο πολύ εντός του μέτρου ήταν οι ελληνικές. Ειλικρινά, αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό, πόσο δηλαδή έχουμε χάσει το μέτρο όλοι μας. Καθίσαμε αρκετά, χαζέψαμε τα –ακριβά- μαγαζιά, κάτι αγοράσαμε, το φαγητό ήταν καλό αλλά όχι εξαιρετικό, συναντήσαμε και κατά τύχη ένα ζεύγος φίλων και γενικά δεν περάσαμε κι άσχημα. Μεγάλο πλεονέκτημα το γεγονός ότι το μεσημέρι που πήγαμε, δεν είχε κατακλυστεί από ορδές καταναλωτών όπως συμβαίνει συνήθως στο Mall και είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε την βόλτα μας άνετα. Φεύγοντας, η σύζυγος με παρακάλεσε να την περιμένω λιγάκι για να ανέβει εκ νέου στον πάνω όροφο, κάτι να δει. Όπως λοιπόν βρισκόμουν κάτω από τις χρυσές κολώνες περιμένοντας, σκέπτομαι: «δεν το βγάζω αυτό το πράγμα μια φωτογραφία?». Τάχιστα λοιπόν αφόπλισα το κινητό και τράβηξα αυτό που βλέπετε στην αρχή του post. Δεν πρόλαβα όμως καν να κλείσω το τηλέφωνο και εμφανίσθηκε δίπλα μου υπέρβαρος (δεν θα έλεγα σωματώδης) σεκιουριτάς, ο οποίος πολύ ευγενικά μου ανακοίνωσε ότι απαγορεύονται οι φωτογραφίες. «Με εντολή της διευθύνσεως, απαγορεύεται να βγάζετε φωτογραφία μέρη του κτιρίου» μου είπε. «Βεβαίως, μπορείτε να βγάλετε φωτογραφίες με τους φίλους σας, αλλά όχι το κτίριο, όπως μόλις κάνατε». Του εξήγησα ομοίως πολύ ευγενικά ότι δεν είδα πουθενά σήμα ή ταμπέλα ότι απαγορεύεται η λήψη φωτογραφιών και ότι σε τελευταία ανάλυση «αν ήθελα να βγάλω την γυναίκα μου φωτογραφία πάνω στις κυλιόμενες σκάλες, γιατί απαγορεύεται?». Μου είπε να περιμένω και έφυγε, προφανώς για αξιολογήσει με τον προϊστάμενο του (προφανώς υπερεγκέφαλο υψηλής τεχνολογίας) την ερώτησή μου. Περίμενα στο ίδιο μέρος και μετά από λίγο επέστρεψε, λέγοντάς μου ότι μπορώ να τραβήξω όσες φωτογραφίες θέλω. Τον ευχαρίστησα λέγοντάς του ότι δεν θέλω να τραβήξω άλλες φωτογραφίες και περιμένω την γυναίκα μου για να φύγουμε. Τότε, μου έσκασε το παραμύθι: «Ξέρετε, υπάρχει πρόβλημα πνευματικής ιδιοκτησίας με τις φωτογραφίες». «ΤΙ ΠΡΑΓΜΑ????». «Ο αρχιτέκτονας δεν θέλει να βγαίνουν φωτογραφίες για να μην δει τις ιδέες του κάπου αλλού». Λοιπόν, αν μου έλεγε ότι δεν θέλουμε τις φωτογραφίες για λόγους ασφαλείας, θα μπορούσα να δεχτώ ότι ο ισχυρισμός αυτός έχει μια λογική βάση. Σκέφτηκα να του εξηγήσω ότι ο οποιοσδήποτε σοβαρός αρχιτέκτονας, πίνοντας εκεί γύρω ένα καφεδάκι, μπορεί να σκιτσάρει στο μπλοκ του (και στο κεφάλι του) το φοβερό αυτό δημιούργημα μέσα σε ένα τέταρτο (και πολύ λέω) και ότι είμαι βαθειά πεπεισμένος ότι έχουν τραβηχτεί ήδη χιλιάδες φωτογραφίες κατά την διάρκεια των τελευταίων μηνών από τα εγκαίνια, αλλά τελικά δεν έκανα τίποτα. Δεν θα είχε νόημα άλλωστε. Απλώς τον ρώτησα ποιος είναι αυτός ο μέγας αρχιτέκτων υποθέτοντας ότι θα πρόκειται τουλάχιστον για κάποιον εφάμιλλο του Γκαουντί, του Frank Lloyd Wright, του Gropius, ή έστω, του Καλατράβα . «Τσουχλομπουλόπουλος» (ή κάτι τέτοιο, ειλικρινά δεν θυμάμαι) απάντησε. Δεν είπα τίποτα. Σκέφτηκα τον Ηρόδοτο, πήρα την γυναίκα μου και φύγαμε. Η φωτογραφία αφιερωμένη σε όλους σας. Δείτε την σαν προϊόν βιομηχανικής (αρχιτεκτονικής) κατασκοπείας, κι αν ποτέ ενσωματώσετε παρόμοια στοιχεία στην καινούργια σας μεζονέτα, παρακαλώ να με μνημονεύσετε στα credits.