4 Χώρες- Brazil pt.1

Το αρχικό σχέδιο (που είχα στο μυαλό μου διαβάζοντας τον Ιούλιο Βέρν όταν ήμουν 8 χρονών) ήταν νε επιλέξω το περιπετειώδες κομμάτι της Ν. Αμερικής, δηλαδή εκδρομή σε Περού- Βολιβία- Άνδεις- Χιλή- Γη του Πυρός, η κ. Dormammu όμως, με υποχρέωσε να επιλέξω το κοσμοπολίτικο, ως πιο ταιριαστό με τα γούστα της. Εδώ που τα λέμε, δεν πιστεύω να άντεχε να με ακολουθεί στα 3.500 μέτρα υψόμετρο στην Λα Παζ, στο Μάτσου Πίτσου και στην έρημο Ατακάμα. Γι’ αυτό συμβιβάσθηκα τελικά με Βραζιλία- Ιγκουασού- Παραγουάη- Ουρουγουάη και Αργεντινή και τελικά δεν το μετάνιωσα. Το ταξιδάκι αυτό οργανώνεται κατά βάση από δύο ταξιδιωτικά γραφεία στην Ελλάδα, που πάνω- κάτω έχουν τις ίδιες παροχές. Εμείς επιλέξαμε πρακτορείο με βάση τις ημερομηνίες που μας εξυπηρετούσαν περισσότερο.
Πρώτη πτήση Αθήνα- Λονδίνο με British Airways, χωρίς απρόοπτα και μετά, με την ίδια εταιρεία Λονδίνο- Rio De Janeiro. Οι δεκαέξι ώρες στο αεροπλάνο πέρασαν ευχάριστα καθόσον η συγκεκριμένη εταιρεία έχει ολοκληρωμένο πρόγραμμα ψυχαγωγίας, που δεν εξαντλείται σε 3- 4 ταινιούλες όπως της Ολυμπιακής, αλλά σου παρέχει την δυνατότητα να επιλέξεις από περίπου 100 ταινίες και προγράμματα, από τον Λώρενς της Αραβίας μέχρι τις πιο πρόσφατες παραγωγές. Αφιχθήκαμε στο Rio νύχτα, περί ώρα 22:00 αν θυμάμαι καλά και πήγαμε στο ξενοδοχείο μας, το οποίο βρισκόταν μεταξύ του τέλους της Κοπακαμπάνα και της αρχής της Ιπανέμα. Η εντύπωσή μου από την πόλη είναι ότι έχει παρέλθει από καιρού η εποχή της ακμής της. Τα παραλιακά κομμάτια με τα φοβερά ξενοδοχεία και την απέραντη θάλασσα μπροστά τους, «φώναζαν» από μακριά ότι χρειάζονταν ανακαίνιση. Υποθέτω ότι το 1930- 1950, για τους πλούσιους Αμερικανούς τουρίστες που είχαν την δυνατότητα να επισκεφθούν το Ριο δεν θα υπήρχε πιο όμορφο θέαμα, σήμερα όμως, το 2010, δεν εντυπωσιάσθηκα. Ο αρχηγός της εκδρομής, ένα εξαιρετικό παιδί by the way, μας εξήγησε ότι ήδη από το 1950 η Κοπακαμπάνα είχε αρχίσει να ξεθωριάζει και να δίνει την θέση της στην Ιπανέμα, η οποία με την σειρά της ξεθώριασε μετά το 1960 και τώρα πλέον τα hot σημεία και παραλίες της πόλης είναι νοτιότερα. Οι φαβέλες είναι πανταχού παρούσες, κρέμονται κυριολεκτικά στους απέραντους λόφους και την ζούγκλα γύρω από την πόλη και βέβαια δεν τολμάει κανείς να μπει μέσα χωρίς συνοδό. Με 40€ βέβαια, σου οργανώνουν φαβέλα- τουρ με τζιπ, αλλά εμείς δεν θελήσαμε να πάμε να δούμε σαν αξιοθέατο την φτώχεια ορισμένων ανθρώπων. Βεβαίως την φτώχεια την συναντήσαμε πολύ περισσότερο αργότερα στο ταξίδι, ιδίως στην Παραγουάη. Η εμπειρία του Ρίο, για εμάς, τους πλούσιους ευρωπαίους τουρίστες, ήταν εξαιρετική. Μια εκνευριστική βροχή που έπεφτε συνεχώς, μας απέτρεψε δυστυχώς από το να επισκεφθούμε το άγαλμα του Χριστού, επισκεφθήκαμε όμως το Νίτεροΐ, την πόλη που βρίσκεται απέναντι από το Ρίο και διαθέτει ένα απίστευτο μουσείο μοντέρνας τέχνης- διαστημόπλοιο. Επισκεφθήκαμε ακόμα βραδινό σόου με μπαλέτο, το εντυπωσιακότερο στοιχείο του οποίου ήταν η επίδειξη από άνδρες χορευτές της Capoeira, ενός χορού που θυμίζει πολύ street fighting και για πολλά χρόνια ήταν απαγορευμένος από τις αρχές. Η θέα από το Ζαχαρόψωμο ήταν εξαιρετική, όπως το φαγητό και το κρασί σε όλα τα εστιατόρια που δοκιμάσαμε…….