Η Μπλογκοαλυσίδα

Είμαι σινεφίλ. Και γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε? Από μικρό παιδί (τότε που έβλεπα το Με λένε Ακόμα Τρινιτά και το Diamonds are forever στο θερινό σινεμά κοντά στο εξοχικό μας), η μεγάλη οθόνη ασκούσε πάνω μου τέτοια γοητεία που γύρω στα 12 δήλωνα πομπωδώς σε συγγενείς και φίλους ότι σκόπευα να γίνω σκηνοθέτης. Από τότε πέρασε καιρός και μαζί του τα όνειρα της νιότης μου. Το σαράκι της σκηνοθεσίας δεν με έχει αφήσει (ακόμα), αλλά σπουδές, επάγγελμα και οικογένεια με αναγκάζουν να περιορίζομαι σε ρόλο απλού θεατή πλέον. Εδώ που τα λέμε, μάλλον δεν το μετανιώνω που δεν ασχολήθηκα επαγγελματικά με την σκηνοθεσία στην Ελλάδα. Πολύ ταλαντούχος φίλος που το αποτόλμησε, μετά την επιστροφή του από το Λονδίνο, την 5ετή του εποχική απασχόληση σε γυρίσματα διαφημιστικών spots (τις καλές εποχές, τις κακές αφήστε το καλύτερα…), κατέληξε πλέον να σκηνοθετεί μεσημεριανά reality talk shows σε κανάλι β’ διαλογής και να λέει κι ευχαριστώ….
Δεν έχω ιδιαίτερες προτιμήσεις σε είδη ταινιών. Δεν μπορώ να δεχτώ την άποψη ότι ένα μπλοκμπάστερ για παράδειγμα δεν έχει να προσφέρει τίποτα στον θεατή και ότι μόνο οι ταινίες του Φελίνι και του Lynch αξίζει να τύχουν της προσοχής μου. Μια και μου ζητήθηκε πάντως από την Artanis να συμμετάσχω στην μπλογκοπαιχνιδοαλυσίδα, θα διαλέξω επτά ταινίες ανάλογα με τους σκηνοθέτες τους. Την πρώτη αμφιβάλλω αν την έχει δει κανένας, αλλά έχει ιδιαίτερη θέση, για τους λόγους που θα διαβάσετε, στην καρδιά μου.

Πάμε λοιπόν, χωρίς ιδιαίτερη σειρά αξιολόγησης:
1) Το FBI σε συναγερμό (Them, ΗΠΑ, 1954). Εξ αιτίας της ραδιενέργειας, γιγάντια μυρμήγκια καταστρέφουν ό,τι βρουν μπροστά τους. Φανταστείτε ένα παιδί 9 ετών μπροστά από την τηλεόραση, περί ώρα 23:00, Σάββατο βράδυ. Οι γονείς μου έχουν βγει έξω και διασκεδάζουν και μ’ έχουν αφήσει μόνο, μαζί με την θεία μου Μ. που μου κάνει baby sitting. Έχουμε ήδη δει την Βουγιουκλάκη στην ΕΡΤ, αλλά πριν κλείσει η τηλεόραση (δεν είχε και πολλές διαφημίσεις τότε) πετυχαίνω αυτό το έργο και την θερμοπαρακαλώ να καθίσουμε να το δούμε. Μου έκανε το χατίρι αν και δεν τα πολυκαταλάβαινε αυτά τα αμερικάνικα. Όταν τρόμαζα, ήταν δίπλα μου και μου έπιανε το χέρι κι όταν τα μυρμήγκια έρχονταν πολύ κοντά κλείναμε τα μάτια μαζί. Και βέβαια δεν είπαμε την επόμενη ημέρα στους γονείς μου ότι το είδαμε. Ήταν η μύησή μου στον κόσμο των μεγάλων, το πρώτο ακατάλληλο έργο που έβλεπα, το μυστικό μας. Όταν -μετά από χρόνια- την συναντούσα, της έλεγα ότι πήγα κινηματογράφο και είδα ταινία σαν «Τα μυρμήγκια»… Δεν κατάφερα πάντως να την κάνω να ξαναδούμε παρόμοια ταινία μαζί. Έφυγε πριν από λίγο καιρό…...
2) Ζόμπι, το ξύπνημα των νεκρών (Dawn of the dead, ΗΠΑ, 1978). Η πρώτη ταινία του Romero που είδα, δεν ήταν η Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών, αλλά αυτό, το δεύτερο μέρος της τριλογίας. Και φυσικά, καθόσον ήταν αδύνατο να υπάρχουν τέτοια πράγματα στην Ελλάδα του 1985, όπου κυριαρχούσε ο Παπασούζας, ο Σταμάτης Γαρδέλης και ο Ταμτάκος, την είδα εκείνο το καλοκαίρι σε βίντεο (!) στην Βαλτιμόρη. Ευχαριστώ Χρήστο!
3) The city under the Sea (ΗΠΑ, 1965). Σκηνοθεσία Jacques Tourner. Μόνο και μόνο για ν’ ακούσετε τον Vincent Price ν’ απαγγέλλει E.A.Poe. Η φωνή, αυτή η φωνή……
4) Οι κυνηγοί της χαμένης Κιβωτού (The raiders of the lost Arc, ΗΠΑ, 1981). Αριστούργημα! Θυμάμαι χαρακτηριστικά την σκηνή που ο Indy αντιμετωπίζει έναν μαυροντυμένο τύπο που κρατάει ένα τεράστιο γιαταγάνι και κάνει απίστευτα κόλπα, απειλώντας να τον κόψει φέτες. Η μέχρι τότε πρακτική του Hollywood ήταν να βάζει τον ήρωα να παλεύει με τον κακό, να τις τρώει και τελικά να κερδίζει. Όμως ο Spielberg έχει άλλη γνώμη…. Γι’ αυτό μ’ αρέσει η σκηνοθεσία. Απίστευτο χαστούκι για τα κλισέ του είδους κι ένας σκηνοθέτης στα καλύτερά του!
5) Αγαπημένη μου Κλημεντίνη (My Darling Clementine, ΗΠΑ 1946). Σκηνοθέτης John Ford. Απλά, το καλύτερο γουέστερν όλων των εποχών. Ευχαριστώ Μιχάλη!
6) S.O.S πεντάγωνο καλεί Μόσχα (Dr. Strangelove or: How I Learned to Stop Worrying and Love the Bomb (Αγγλία, 1964). Θεωρητικά το αριστούργημα του Κιούμπρικ είναι το Κουρδιστό Πορτοκάλι, διαλέγω όμως αυτή την ταινία για την ερμηνεία του George C. Scott και δευτερευόντως του Peter Sellers.
7) Οι ασυγχώρητοι (The Unforgiven, ΗΠΑ 1992). Ο Κλιντάρας υπογράφει το δεύτερο καλύτερο γουέστερν όλων των εποχών!
8) Pulp Fiction. (Quentin Tatrantino, ΗΠΑ, 1994). Στην «Έλλη», με καλή παρέα. Μπήκα στην αίθουσα διστακτικός και βγήκα ενθουσιασμένος! FABIENNE: Butch, whose motorcycle is this? BUTCH: It’s a chopper. FABIENNE: Whose chopper is this? BUTCH: Zed’s. FABIENNE: Who’s Zed? BUTCH: Zed’s dead, baby, Zed’s dead.


Αδικώ τον Άνθρωπο- Ελέφαντα, την Έβδομη Σφραγίδα, την Μητρόπολη, τον Νευρικό Εραστή, το Αποκάλυψη Τώρα, κάποιες ταινίες του Terence Fischer και του Πολάνσκι, αλλά μου φαίνεται ότι πλατειάζω πολύ και σταματώ εδώ. Παραδίδω την σκυτάλη στους κάτωθι:

Λέμε τώρα….

Αποκλείεται

Η εξαφάνιση του Τζον Αυλακιώτη

Bloggsman

Giant13