Όταν ο Οθέλλος συνάντησε τον Ρογήρο των Υδάτων

Το προηγούμενο τριήμερο ο αρχαίος Δαίμων Dormammu παρακολούθησε δύο (2) συναυλίες. Την μία στο Ηρώδειο, την άλλη στην Malaka sa.
Το κλασσικό ρεπερτόριο είχε βερντιανό Οθέλλο, με την επιμέλεια της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Οφείλει ο δαίμων να ομολογήσει αγαπητέ αναγνώστη ότι δεν είναι θαυμαστής της όπερας. Για να πει και την αλήθεια, μάλλον τον κοιμίζει λιγάκι και την θεωρεί εξαιρετικά παρωχημένο είδος, εκτός από την περίπτωση που α) οι τραγουδιστές/ τραγουδίστριες είναι κάτω των 150 κιλών έκαστος, καλογυμνασμένοι και ημίγυμνοι και β) τραγουδούν στα ελληνικά, ή έστω στα αραμαϊκά, πάντως όχι στα ιταλικά και χορεύουν ενδεχομένως όμορφο καρσιλαμά. Αφού τσακώθηκε με την γνωστή θείτσα που προκειμένου να περάσει το συντομότερο από μπροστά του, του πάτησε το μαξιλαράκι της θέσης του (είχε το θράσος να βγάλει και γλώσσα η @%^&$#*μενη) άραξε και είδε μια μέτρια (κατά την γνώμη του) παράσταση. Γενικά εκτίμησε τον Ιάγο διότι ήταν αρκετά δόλιος και υποχθόνιος, εκνευρίστηκε με την χοντρο- Δεισδαιμόνα την οποία ευχαρίστως θα καρύδωνε ο ίδιος και προβληματίσθηκε καθόσον ο Οθέλλος δεν ήταν τόσο μαύρος όσο θα έπρεπε. Κύριε σκηνοθέτα μήπως δεν είχατε άλλο κάρβουνο? Από άποψη μουσικής, φρονεί πως ο Βέρντι έχει γράψει και καλύτερα έργα…..

Όσον αφορά την (μιλάμε για πολύ) Malaka sa και τον μεγάλο Roger Waters έχει να σημειώσει τα ακόλουθα πραγματικά περιστατικά: Με 50€ εισιτήριο, είναι απαράδεκτο να υφίσταται κανείς τόση ταλαιπωρία για να σταθμεύσει το αυτοκίνητο του στου διαόλου (κυριολεκτικά) την μάνα και να περπατήσει μισή ώρα για να φτάσει στην είσοδο του συναυλιακού χώρου. Με 1.500.000€ τζίρο (50€Χ 30.000 κόσμος) και την περσινή εμπειρία των Black Sabbath, περίμενε φέτος κάτι καλύτερο…. Η συναυλία καθαυτή ήταν εξαιρετική. Κατ’ αρχήν ο δαίμων άκουσε ζωντανό ένα από τα τραγούδια φετίχ του, το κορυφαίο Set the controls for the heart of the sun και πολύ το ‘φχαριστήθηκε να πούμε. Το οπτικοακουστικό υλικό που συνόδευε την μουσική ήταν υψηλού επιπέδου, όπως και το παίξιμο όλων των συμμετεχόντων στο συγκρότημα, ειδικότερα δε του Snowy White, κιθαρίστα για ένα φεγγάρι των Thin Lizzy (ήταν αυτός ο ήσυχος τύπος με την Les Paul για όσους δεν το κατάλαβαν, όχι ο άλλος ο μαλλιάς…). Το Dark side of the moon ερμηνεύθηκε ολόκληρο και μόνο έτσι τελικά πρέπει να παίζεται, ενώ άρεσε του δαίμονος ότι ο έντονα πολιτικοποιημένος Waters τα «έχωσε» εξίσου και στον υιό Μπους, αλλά και στον «πατερούλη» Στάλιν, προς μεγάλη απογοήτευση της τύπισσας με το ταγάρι που είχε δίπλα του. Ακόμα και τα αποσπάσματα του Final Cut (ένας δίσκος πολύ «αγγλικός» για τα γούστα του δαίμονος) παρουσιάσθηκαν εξαιρετικά. Μια –μικρή- ένσταση, έχει να κάνει με το γεγονός ότι απουσίασαν τελείως τραγούδια από το Amused to Death του 1992, τον καλύτερο προσωπικό του δίσκο, καθώς και τα Hey You και Run Like Hell που θα έπρεπε να κλείνουν την συναυλία, μαζί με το υπέροχο Comfortably Numb (αυτό τουλάχιστον το έπαιξε)….. Μετά το τέλος, ο δαίμων απλά είχε να στριμωχτεί σαν σαρδέλα με αμέτρητους άλλους ομοιοπαθείς για να βγει από τον συναυλιακό(?) χώρο και να περπατήσει μισή ωρίτσα για να φτάσει πίσω στο αυτοκίνητό του. Μικροπράγματα δηλαδή……
Εν συγκρίσει δε με την συναυλία των υπολοίπων Pink Floyd πίσω στις 31 Μαΐου του 1989 (πως πέρασαν έτσι τα χρόνια…..), ομολογεί πως με τον Ρογήρο των Υδάτων πέρασε καλύτερα.