Ο Δυνάστης των Μαιάνδρων της Ψυχής
(Ωραίος τίτλος για blog, δεν νομίζετε?)

Πάντα αισθανόμουν μια περίεργη έλξη για τους κακούς. Δεν μπορούσα να δεχτώ ότι πάντα (ή τουλάχιστον σχεδόν πάντα) ο ήρωας έβγαινε από κάθε περιπέτεια (ταινία, βιβλίο, κόμιξ) με την γκόμενα στο πλευρό του, ατσαλάκωτος και καθώς πρέπει, ενώ ο καημένος ο κακός υφίστατο συνεχώς τα επτά κακά της μοίρας του. Παρακολουθώντας μάλιστα σε τι είδους κτηνώδη βασανιστήρια υπέβαλλε το απαίσιο μπιπ- μπιπ το εφευρετικό και πανούργο κογιότ, άρχισε να δημιουργείται μέσα μου όχι απλή συμπάθεια, αλλά μια διάθεση να δω έστω και για μία φορά τους κανόνες να ανατρέπονται και το μπιπ- μπιπ στον φούρνο με πατάτες……
Η προτίμηση λοιπόν για κακούς, ή έστω για την κακή πλευρά του χαρακτήρα των καλών (για ξαναδιαβάστε το αυτό…. Έτσι μπράβο… Ωραία!!), με οδήγησε, όταν μεγάλωσα λιγάκι, να αγαπήσω/μισήσω: α) τον Batman, β) τον κηπουρό του εξοχικού μου, γ) τον Ιζνογκούντ και δ) τον … Dormammu. Ο τελευταίος είναι ο συμπαθητικός τερατάνθρωπος που βλέπετε στην φωτογραφία του προηγούμενου post. Για να μην μακρηγορώ (αν πάτε στον γκούγκλη θα βρείτε όλο το πολυσχιδές βιογραφικό του), είναι ο άρχοντας της σκοτεινής διάστασης, αιώνιος εχθρός του πολύ Dr. Strange και όλο προσπαθεί να βρει τρόπο να μας την πέσει και να κάνει την δική μας διάσταση σκοτεινότερη (και την δική του σκοτεινότατη), χωρίς (?) μέχρι στιγμής, να τα καταφέρει. Εδώ που τα λέμε, δεν τον έχουμε και τόση ανάγκη, τα καταφέρνουμε και μόνοι μας…..

Με τα κόμιξ της Marvel ήρθα σε επαφή γύρω στο 1978-1979 από το ξαδερφάκι μου, τον Μ, ο οποίος (μεγαλύτερος γαρ) είχε πάψει προ πολλού να ασχολείται με τα Μίκυ Μαους και επένδυε το χαρτζιλίκι του στις μεταφρασμένες εκδόσεις των αμερικάνικων περιοδικών που κυκλοφορούσε τότε ο Καμπανάς. Αποκάλυψη…. Εκείνη την περίοδο μάλιστα, αναδημοσιεύονταν ιστορίες γραμμένες και σχεδιασμένες στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’60 (πάντα δέκα χρόνια πίσω εμείς στην Ελλάδα….), οι οποίες κουβαλούσαν το ανεπανάληπτο, αεράτο πνεύμα της εποχής. Ταξίδια λοιπόν στα υπερβατικά επίπεδα της ύπαρξης, σε άλλους γαλαξίες και διαστάσεις, στο παρελθόν, στο μέλλον, παντού. Η εικονογράφηση της σκοτεινής διάστασης/σπιτιού του Dormammu, αποτελούσε ψυχεδελικό μνημείο απίστευτης ομορφιάς, σε σημείο που πλέον αναρωτιέμαι τι να είχε πάρει ο Steve Ditko όταν σχεδίαζε… Η ενασχόληση μου με την 9η τέχνη κρατάει από τότε, αν και δυστυχώς ο χρόνος για διάβασμα, μελέτη και ψάξιμο είναι πλέον περιορισμένος.

Όλα κι όλα όμως. Το παρόν μπλόγκι, ως φόρος τιμής, ξεκινάει με Dormammu.
Αργότερα, λέω να σοβαρευτώ………

Καλώς σας βρήκα.